διήγημα πλατείας_
μυθιστόρημα σε εξέλιξη_
πρόταση στη λαïκή συνέλευση αγανακτισμένων στα xανιά_
κυριακή 12 06 11
μυθιστόρημα σε εξέλιξη_
πρόταση στη λαïκή συνέλευση αγανακτισμένων στα xανιά_
κυριακή 12 06 11
… έκλεισε την εφημερίδα και απλώς ξανακοίταξε την ημερομηνία. Δευτέρα, 12 Οκτώβρη 2014. Δεν ένοιωθε έκπληξη για όσα μόλις είχε διαβάσει. Το μόνο εκπληκτικό ήταν αυτό· η ημερομηνία. Είχαν περάσει μόλις 3 χρόνια.
Οι δημοσιογράφοι περίμεναν σε πηγαδάκια όταν ο απερχόμενος δήμαρχος εμφανίστηκε ξαφνικά. Ενώ τα πηγαδάκια ενοποιηθήκαν αστραπιαία σ΄ ένα πελώριο «το σχόλιό σας κύριε δήμαρχε!», εκείνος προσπέρασε ερωτήσεις και μικρόφωνα με μια επιδέξια κίνηση και ένα παγωμένο μειδίαμα αμηχανίας. Ήταν ένα γνώριμο χαμόγελο. Είχε αρχίσει να εμφανίζεται εδώ και 2 χρόνια τώρα, στη μορφή επιδημίας· πάνω στα πρόσωπα πολλών δημόσιων προσώπων, πολιτικών και μη. Σε απόλυτο φυσιογνωμικό κοντράστ εμφανίζεται ο νεοεκλεγμένος. Κι αυτός προσπέρασε επιδέξια μικρόφωνα και κάμερες αλλά αποκρινόμενος στην προσφώνηση «κύριε δήμαρχε» , εκστόμισε ένα μονολιθικό «δημαρχίδια !» και συνέχισε το δρόμο του.
Ο Λουκάς κοίταξε πάλι την εφημερίδα. Πάνω πάνω ο τίτλος: «οι Αόρατες Πόλεις γίνονται πλέον Oρατές!». Διάβασε ξανά αποσπασματικά: «…σάρωσαν την εκλογική περιφέρεια των φετινών δημοτικών εκλογών στο εξωφρενικό ποσοστό του 67,2%!!...Ποιος θα το φανταζόταν… 3 χρόνια πριν και στο ξεκίνημα τους ως Αγανακτισμένοι, αυτοί ‘οι ετερόκλητοι καναπεδιστές’, τα ‘‘like’και ‘dilsike’ του facebook’, η ‘απολιτίκ μάζα των 600 ευρώ’ και όλη η ‘μιζέρια της κρίσης’ θα μετασχηματιζόταν σε αυτό που σήμερα αποκαλείται Αόρατες Πόλεις. …που άλλοι το βάφτισαν κόμμα, άλλοι κίνημα, άλλοι εξελικτική της ιστορίας, άλλοι συγκυρία της κοινωνικής ανέλιξης, άλλοι κάπως αλλιώς. Κι οι αντιπρόσωποί τους, οι νεοεκλεγμένοι, να επιμένουν· σ΄ αυτό· Αόρατες Πόλεις, απλά. ….που «κατέβηκαν στις πλατείες, για να ανέβουν στην εξουσία», που «πήραν την εξουσία, για να την γυρίσουν πίσω», « πίσω σ΄ αυτούς που ανήκει, στην εκκλησία του δήμου», … γιατί χρειάστηκε «η δημοκρατία να γυρίσει χιλιάδες χρόνια πίσω για να πάει άλλα τόσα μπροστά», «με αντιπροσώπους από τις πλατείες και όχι πολιτικούς από τα τζάκια»…. γιατί εν τέλει οι Α.Π σάρωσαν με το απλούστερο όλων: «δεν είμαστε ένα κόμμα, είμαστε Άνθρωποι ακόμα».
Ξανάκλεισε την εφημερίδα και έστριψε ένα τσιγάρο. Ένα τσιγάρο σκέψεις και αναμνήσεις, το ρουφούσε και αναπολούσε, τον περίμενε δουλειά. Εικόνες και συναισθήματα, σε αστραπιαία ηχητικά καρέ, χτυπούσαν κατά κύματα πάνω στο κούτελό του και πίσω, στην ακρεγκεφαλίδα του μηνομονικού του· και ανατρίχιαζε πού και πού.
στη διαδικτυακή του συνέντευξη ο νεοεκλεγμένος απαντούσε:
- …απλώς κουραστήκαμε να ζούμε στη χώρα που προεκλογικά όλοι οι υποψήφιοι είναι υπηρέτες και μετεκλογικά άρχοντες. Άρχοντες στο όνομα της « δημοκρατίας που εμείς γεννήσαμε!» … και εμείς βιάσαμε.
- Και γιατί Αόρατοι εν τέλει; στον ίδιο ακατάπαυστο ρυθμό οι ερωτήσεις.
- Γιατί δεν μας βλέπουν τα ΜΜΕ. Αόρατοι στη μιντιακή πραγματικότητα. Σας θυμίζω «Είμαστε πολλοί, Είμαστε οργανωμένοι, Είμαστε πολύ οργανωμένοι». Αυτό προκαλεί τη γνωστή ‘φθορά εστίασης’ σε σας τα Μέσα.
- ‘Φθορά εστίασης’ ; , ρώτησε .
Ο νεοεκλεγμένος με ύφος «το ‘χουμε πει τόσες φορές!», απάντησε:
- Φθορά εστίασης είναι η επίμονη προσπάθεια του μιντιακού φακού να ζουμάρει πάνω στο πρόσωπο που διαμορφώνει την πραγματικότητα
- Την μιντιακή πραγματικότητα…
- Ναι, αυτήν! Και επειδή ζουμάρει εκ των πραγμάτων κάθε τρεις και λίγο σε άλλο πρόσωπο, βλέπε λαϊκές συνελεύσεις αντιπροσώπων ή γειτονιάς , παθαίνει τραλαλά. Μπλακάουτ! Μπλοκάρει ρε παιδί μου!...
Τα λέγε αυτά, και η χροιά της φωνής του χάιδευε τα όρια της έκστασης. Και συνέχιζε:
- Έχοντας συνηθίσει στην εύκολη εστίαση των παραθύρων…
- …των τηλεπαραθύρων, εννοείτε
- Ναι!, αυτών!... δεν μπορεί να βρει τον Ένα. Αυτόν που έως τώρα αναγνώριζε ως δημοτικό σύμβουλο, αιρετό άρχοντα, δήμαρχο κλπ. Και τρελαίνεται. Θολώνει! Καίγεται! Ο φακός καίγεται!».
- Ο μιντιακός…!
- Ναι! Αυτός!, και τίναξε αγανακτισμένα το δεξί του χέρι.
το βλέμμα του Λουκά έμενε σταθερό προς το αδιάφορο οπτικό του περιβάλλον. Η εντατική λειτουργία του ‘επεξεργαστή’ του προδιδόταν στο περιοδικό και ελαφρύ πετάρισμα των βλεφάρων- …recovering!
Θυμόταν τις πρώτες μέρες. Τις αγανακτισμένες μέρες του χάους αλλά και του ενθουσιασμού. Το πρώτο μούδιασμα απ΄ το ξεφούσκωμα της πρώτης αγανάκτησης αλλά και την ευκολία με την οποία αυτή επανήρθε· δημιουργικότερη και στερεή.
« Δεν πάω δουλειά», σκέφτηκε διακόπτοντας την εντατική λειτουργία του επεξεργαστή του. Πολλοί δεν πήγαν εκείνη τη μέρα. Σηκώθηκε, πήγε στο δωμάτιο και άνοιξε τον υπολογιστή του· φόλντερ ‘αόρατες πόλεις’.
Πρώτη φορά συνειδητοποιούσε τον όγκο του υλικού που είχε μαζέψει. Φάκελοι, εικόνες, αρχεία, όλα σ’ ένα μπούγιο. «Ένα ψηφιακό μωσαϊκό κυβιστικής σύνθεσης!», συλλογιζόταν νοερά απέναντι στους ΑΣΚΤ καθηγητές του, σε φανταστική κριτική έργου. Κι άρχισε ν’ ανοίγει…
φόλντερ Γιάννενα- ‘το κόμμα του γείτονα’ ( από άρθρο τοπικής εφημερίδας)
“… ωστόσο αίσθηση προκάλεσε στην τοπική κοινωνία η δημοσίευση ανακοίνωσης, προϊόν της προχθεσινής απόφασης των αγανακτισμένων να κατέβουν στις επόμενες Δημοτικές εκλογές. Μεταξύ άλλων αναφέρει:
«…για την ώρα δεν μπορούμε να παράγουμε ακέραιο πολιτικό λόγο. Δεν είναι δυνατόν. Οπότε και Ανασυντασσόμαστε. Κάνουμε ένα στρατηγικό βήμα πίσω, Οργανωνόμαστε. Ξεκινάμε από τον τόπο μας. Διεκδικούμε την διαχείρισή του, την διαχείριση των ζωών μας. Αυτοαποκαλούμαστε ‘κόμμα του γείτονα’. Συσπειρωνόμαστε γύρω από την ιδέα οργάνωσης σε επίπεδο γειτονιάς. Σε πρώτο στάδιο, θα αλλάξουμε τον τόπο μας, την πόλη μας, γιατί δεν είμαστε ένα κόμμα ακόμη, αλλά γιατί είμαστε η ίδια η πόλη, ο ίδιος ο δήμος…
…Η καθημερινή συνέλευση (όχι η συνεύρεση ή οι δράσεις) ορίζεται πλέον ανά 15ήμερο και συγκεκριμένα κάθε 1η και 3η Κυριακή του μήνα. Αυτή θα λειτουργεί σε αμφίδρομη τροφοδότηση θεμάτων προς συζήτηση και επίλυση με τις μικρότερες εβδομαδιαίες συνελεύσεις γειτονιάς. …», ”.
έστριψε ακόμα ένα τσιγάρο. Θυμήθηκε το κράξιμο που έπεσε από πολλούς για τον όρο ‘κόμμα’. Δεν είχε βγει ακόμα η πρόταση της Θεσσαλονίκης για τις αόρατες πόλεις… και το ακόμα μεγαλύτερο κράξιμο της διανόησης, αυτής εντός κι εκτός εισαγωγικών.
φόλντερ Αθήνα- υποφόλντερ ‘ορατώρες’- (από τη συνέλευση του Συντάγματος)
ομιλητής 43: «… για να πετύχουμε μια τέτοια οργάνωση, για να δουλέψουν οι γειτονιές και οι συνελεύσεις τους χρειάζεται χρόνος. Πολύς χρόνος. Κανονικές εργατώρες. Εφόσον τόσο καιρό μαζευόμαστε εδώ, σημαίνει ότι υπάρχει διάθεση και όρεξη για κάτι νέο. Υπάρχει ωστόσο και χαμένος χρόνος. Ας τον ορίσουμε. Προτείνω να τον πάρουμε από την τηλεόραση και τον καφέ. Κάθε βδομάδα οι περισσότεροι δαπανούν τουλάχιστον 2 ώρες σε καφέ, 2 ώρες στο χαζοκούτι ή τέλος πάντων έχουν 4 πραγματικά χαμένες ώρες, ορατές ώρες. Προτείνω τις καφεδώρες και τηλεορασώρες να τις δώσουμε στην προσπάθεια για τις Αόρατες Πόλεις. Είναι 8 ώρες το 15μερο- από 1.5 ώρα στην εβδομαδιαία γειτονιάς, 3 ώρες στην κεντρική συνέλευση 15μέρου, 2 ώρες για δουλειές εκτός συνελεύσεων.
«…όχι άλλα οχτάωρα» σάρκασε ένας αγανακτισμένος, την επομένη στην ιστοσελίδα.
από μέσα ακουγόταν με ηχόκοκο η φωνή του νεοεκλεχθέντα αντιπροσώπου. Ο δημοσιογράφος τον είχε βγάλει απ’ τα ρούχα του. Τόσο που και ο ίδιος, είχε ξεχάσει το φίλιο περιβάλλον τού ράδιο- geitonia.gr, στο οποίο βρισκόταν:
« …φτάνει πια αυτή η παρανόηση με τις Αόρατες Πόλεις. Έχουμε πει χιλιάδες φορές από πού προήρθε το όνομα, είναι τόσο απλό, έχουμε δημοσιεύσει ακόμα και την επιχειρηματολογία της αρχικής ιδέας και πραγματικά…» ανάσα και άνοδος σφυγμών, «…πραγματικά τρελαίνομαι που ακόμα και ‘σεις!, έχετε φάει την φόλα των μεγάλο-μου-μου-έδων, περί προσπάθειας συνωμοτών με ονόματα και χαρακτηρισμούς, να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο λέει , προς μια αόρατη ή αόριστη δημοκρατία, … με δήθεν διαδικασίες βιτρίνας λέει, και άλλα Λιακοπουλέικα… και …μα δεν έχετε τσίπα πάνω σας… φτάνει!, δεν έχω να πω τίποτα άλλο … δεν πρόκειται να… γαμτ χρμ!
- Ηρεμήστε σας παρακαλώ!
- Τι να ηρεμήσω που ακόμα και ‘σεις!, μπαίνετε στο ίδιο παιχνίδι!
- Ηρεμήστε κύριε Πετρ…
- Κεριά και λιβάνια!, οριόταν, « Δεν θα μας πείτε τώρα ότι …»
- Παρακαλώ επανέρθετε! Μην επαναλαμβάνετε τη φράση ‘ακόμα και ‘σεις!’. Γνωρίζετε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
- Ίδιοι είστε! Ολόιδιοι !, ούρλιαζε πλέον, « Και τα σκατά, το ‘να δίπλα στ΄ άλλο δεν είναι ίδια, αλλά σκατά είναι!»
- Αρκετά!, επιβλήθηκε τώρα ο δημοσιογράφος «.. έχουμε ξεφύγει τελείως», συνέχισε χαμηλότερα.
Τα τέσσερα δεύτερα σιωπής που ακολούθησαν, σε συνδυασμό με τον υπονοούμενο διαξιφισμό που αποτυπώθηκε στις ματιές τους, έπεσαν σαν διάλυμα λυτρωτικής γαλήνης μέσα σε καυτό νευρικό οξύ. Θυμήθηκε στιγμές στην καθημερινότητα της επαρχιακής πόλης. Τον πετύχαινε να τρέχει να καλύψει την εκδήλωση του φιλοζωικού, πριν τη συνέντευξη τύπου του δημάρχου για την τάδε μελέτη, ώστε ύστερα να στείλει με μέηλ το ρεπορτάζ του δημοτικού λιμενικού ταμείου, πριν κλείσει την ύλη για την αυριανή του στήλη και προλάβει να δει ίσως και τη γυναίκα του λίγο, πριν πάρει τους πιτσιρικάδες… « και γάμησέ μας για τα 850!» …κατέληγε πάντα, κόβοντας απότομα τις τυχαίες συναντήσεις τους στο δρόμο.
Τα τέσσερα δεύτερα σιωπής ήταν εξίσου ανθρώπινα με τα νεύρα που προηγήθηκαν.
ο Λουκάς συνέχιζε ν’ ανοίγει φακέλους…
φόλντερ Ηράκλειο- ‘προϋποθέσεις- ορολογία’ – (απ΄ την ιστοσελίδα των αγανακτισμένων Ηρακλείου)
«..προτείνουμε οι Αόρατες Πόλεις και οι υποψήφιοι αντιπρόσωποί τους να πληρούν τις εξής απαραίτητες προϋποθέσεις:1. λευκό ‘εκλογικό μητρώο/ παρελθόν’, 2. αποχή από την TV καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, 3. ‘απώλεια’ της επαγγελματικής τους ιδιότητας. Αναλυτικότερα…»
Είχαν αλλάξει πολλά από την πρόταση αυτή, ατέλειωτες συζητήσεις θυμήθηκε, προχώρησε στα τονισμένα γράμματα της τελευταίας παραγράφου του κειμένου:
«…μετατρέπονται λοιπόν οι εξής όροι:
τοπική Αυτοδιοίκηση σε τοπική αυτοδιαχείριση
δήμος π.χ Ηρακλείου σε εκκλησία του δήμου Ηρακλείου
Δήμαρχος σε δημοτικοί αντιπρόσωποι/ υπάλληλοι
δημοτική Αρχή σε δημοτική Υπηρεσία…» και το κατεβατό συνεχιζόταν κλείνοντας με τη φράση:
«… όντας Συνταγματικά κατοχυρωμένοι οι παραπάνω υπάρχοντες και εν ισχύ όροι/τίτλοι και σ’ ότι αφορά στη μετατροπή τους, δηλώνουμε ότι αναγνωρίζουμε το υπάρχον Σύνταγμα,… και τις Ελλείψεις του.»
φόλντερ Πάτρα – ‘κόκκινες και πράσινες κάρτες’ – (πρόταση από την κεντρική συνέλευση)
πριν το ‘κλικ’ για το περιεχόμενο του φακέλου, θυμήθηκε το περιστατικό· είχε βρεθεί εκεί φιλοξενούμενος της Κατερίνας. Στην πλατεία, ο ομιλητής 24 ή εικοσικάτι αγόρευε:
« Αδέρφια! Χαίρομαι και ΄γω που ‘μαι ανάμεσά σας! Υπήρξα χρόνια αγανακτισμένος, και τώρα, το ΄να παραπάνω. Δεν μπορώ να βλέπω την πατρίδα μου να ξεπουλιέται, να με ξεζουμίζουν, να μου πίνουν το αίμα. Αυτό το ελληνικό αίμα, που χύθηκε σε τόσους αγώνες…» , οι πρώτες κόκκινες Α4 άρχισαν να εμφανίζονται, «….σε τόσες θυσίες…και που, ξεφτίλες όλοι τους, μας τσαλαπατούν τώρα…εμάς! τη σημαία μας, το έθνος μας, τις αξίες και τα ιδανικά μας!…» τα κόκκινα Α4 πλήθαιναν με σποραδικά πράσινα να εμφανίζονται επίσης. «δεν θα τους το επιτρέψουμε…Αδέρφια ενωθείτε! Ξεσηκωθείτε! Να σώσουμε την πατρίδα! Έχουμε όνομα και ταυτότητα, δεν θα μας τα πάρουν όλα!»
Στο αμφίρροπα ηλεκτρισμένο κοκκινο-πράσινο φόντο της πλατείας, το μικρόφωνο αρπάζεται αιφνιδιαστικά από κάποιον:
« κρίση!, κραχ του ΄29, πτώση της Βαϊμάρης, άνοδος του εθνοσοσιαλιστικού κόμματος Γερμανίας, φασισμός, …τα υπόλοιπα γνωστά. Το μάθημά μας το πήραμε μια φορά, κουφάλες, αρκετά! Οι συμπτώσεις υπάρχουν, η ιστορία δεν θα επαναληφθεί!» , και συνέχισε μετρώντας τις λέξεις του μία μία: «Ταυτότητα μου δεν είναι το αίμα μου, η πατρίδα μου, η σημαία μου. Ταυτότητα μου,..» , με φλέβα πεταγμένη στο λαιμό « η γλώσσα μου! , η ιστορία, τα ήθη -έθιμα του τόπου μου.» . Η πλατεία ψιλοπρασίνισε μουδιασμένη, η ατμόσφαιρα παρέμεινε ηλεκτρισμένη. Οι κόκκινες και πράσινες κάρτες δεν λειτουργούσαν πάντα ή προκαλούσαν και συγχύσεις.
Δεν άνοιξε το φάκελο. Θυμήθηκε την Κατερίνα σε βόλτα τους αμέσως μετά, να του λέει πώς μικρός, θα ΄χε κάλλιστα πολλές φορές παίξει μπάλα και καουμπόηδες με πολλούς σημερινούς φασίστες, και του ΄δειχνε δύο σε σειρά και εξόχως ‘αλφαδιασμένα’ συνθήματα στον τοίχο : «η μόνη φυλακή που αξίζει, είναι γεμάτη φασίστες» και «μόνη μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια…».
Είχε μυριάδες φάκελους μπροστά του. Σκόρπιες ιδέες, τοποθετήσεις ιδεολογίας, προτάσεις οργάνωσης, απόψεις καφενείου και τόσα άλλα… Κι αυτά μόνο από το προσωπικό αρχείο ενός τυχαίου υπολογιστή. Είχε ανοίξει μόλις τέσσερις φακέλους, κι είχε ήδη κουραστεί. ¨Ένας σωστός αχταρμάς. Απαράμιλλης ωστόσο ομορφιάς. Και απορούσε…
Ξαναγύρισε στην εφημερίδα. Έκπληξη δεν ήταν πια ούτε η ημερομηνία, ούτε τα 3 χρόνια μες στα οποία όλα αυτά συνέβησαν. Εκπληκτικότερο ήταν το πώς. Απορούσε…
«Πώς διάολε συντονίστηκε όλο αυτό το μπουλούκι?», αναρωτήθηκε. Η απάντηση έμοιαζε να ΄ρχεται απ΄ το μέσα δωμάτιο. Με λιγότερο ηχόκοκο αυτή τη φορά.
-… σας είπα και πριν, ο ρυθμός προόδου στην οργάνωση των Α.Π εξελίχθηκε από απελπιστικά αργά και σιγά- σιγά σε λιγότερο σιγά, από λιγότερο σιγά σε όλο και πιο γρήγορα, κι από ΄κει με ταχύτητες φωτός. Λέγε με και γεωμετρική πρόοδο, σε απλά βασικά μαθηματικά. Ενάμισης χρόνος για τις πρώτες συνελεύσεις γειτονιών και το μόλις 2σέλιδο ‘εγχειρίδιο γειτονιάς’, 12 όλες κι όλες μέρες για την ανάδειξη των αντιπροσώπων, 2 ώρες για τον απογαλακτισμό της τοπικής έως τώρα αυτοδιοίκησης από τα μεγάλα κόμματα.
- Τις 2 ώρες των εκλογών εννοείτε…
- Ναι!, αυτές.
- Το βασικότερο ήταν δηλ. η λειτουργία της γειτονιάς ;
- Περίπου. Το βασικότερο ήταν η αναγνώρισή τους. Από το υπάρχων σύστημα, θεσμούς και φορείς. Από την ίδια την πραγματικότητα.
- Όχι τη μιντιακή…, διευκρίνισε ο δημοσιογράφος,
«κακό χιούμορ» υπονόησε με μια ματιά, και συνέχισε:
- Πήρε πολύ χρόνο να διαχυθεί στην ευρύτερη κοινωνία, στον πολύ κόσμο, η δύναμη της παρουσίας του στις συνελεύσεις γειτονιάς. Πολύ περισσότερο, πήρε χρόνο η συνειδητοποίηση του τρόπου με τον οποίο αυτό θα γινόταν.
- …οι υπογραφές ?
- Nαι! αυτές. Μόλις έγινε ευρύτερα αντιληπτό ότι επρόκειτο για τη λεγόμενη ‘ενεργητική’ υπογραφή και όχι μια ακόμη υπογραφή διαμαρτυρίας, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.
- Kαι πάλι όμως οι συμμετοχικές διαδικασίες περιορίστηκαν σε μικρές αριθμητικά συνελεύσεις
- Έτσι νομίζετε. Υπογράφοντας κάποιος την αναγνώριση της συνέλευσης γειτονιάς με τις αποφάσεις της ως κατοχυρωμένο εκπρόσωπο του, δεν ενέκρινε απλώς μια διαδικασία. Γνώριζε ότι μπορούσε ανά πάσα στιγμή να συμμετέχει άμεσα σε αυτή, να παρέμβει, ακόμα και να την ‘ελέγξει’. Και πραγματικά πολύς κόσμος άρχισε να ασχολείται όταν είδε τη φωνή του να πιάνει τόπο.
- ‘ Έπιανε τόπο’ ή απλά αναγνωριζόταν η ύπαρξη της?
- Αρχικά αναγνωριζόταν η ύπαρξη της. Στις πόλεις που επικυρώθηκε ο αριθμός των συγκεντρωμένων υπογραφών και ξεπερνούσε το 50% των εγγεγραμμένων κατοίκων, το ίδιο το Σύνταγμα αναγκάστηκε να την αναγνωρίσει. Κατόπιν άρχισε και ‘να πιάνει τόπο’…
- Κάτι όχι τόσο ευέλικτο αρχικά, όπως αποδείχθηκε.
- Αρχικά όχι. Εκεί βοήθησαν οι τεχνολογίες και πρωτοβουλίες όπως οι ‘ασύρματες γειτονιές’ αν θυμάστε, τα εμπλουτισμένα πλέον ‘εγχειρίδια γειτονιάς’, οι ‘τακτικοί συντονιστές’, η ‘ηθική των αντιπροσώπων’…
Κάτω από το περιβόητο πλέον βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο, που το ΄χε πάντα κάπου προσεγγίσιμο, κάτω από κόλλες σημειώσεων, τεύχη και μπροσούρες και άλλα βιβλία, ξέθαψε την ‘ηθική’. Ένα 16σέλιδο βιβλιαράκι, έκδοση των αγανακτισμένων, με τίτλο ‘ η ηθική των αντιπροσώπων’. Είχε προλάβει κιόλας να πιάσει σκόνη. ‘ …ένα τεύχος απ’ το μπουλούκι για το μπουλούκι’, αυτοσαρκαστικός ο υπότιτλος, και επεξηγούσε στον πρόλογο: «…χωρίς οικονομικό κίνητρο, όντας ανακλητοί και δοκιμαζόμενοι σκληρά στις πλατείες, ποιοι θα επέλεγαν και για ποιους λόγους να δοκιμάσουν εαυτούς, στη θέση του αντιπροσώπου?...». Και έκλεινε με μια αλληγορία, παραπομπή στο δούρειο ίππο. Αν και σιχαινόταν τις αλληγορίες και τους συμβολισμούς, τού άφηναν μια γεύση χριστιανικών παραβολών, ο Λουκάς έβρισκε σε αυτήν εδώ μια δόση επιτυχημένης εκλαΐκευσης. Επρόκειτο απλώς για μια αντιστοιχία των ΑΠ στην ιστορία του δούρειου ίππου. Σε αυτήν, οι αντιπρόσωποι μπήκαν μες στο αλογάκι των ΑΠ και άλωσαν το κάστρο της κομματικής επιβολής στις τοπικές εκλογές, «…πήραν την πολυπόθητη τοπική αυτοδιαχείριση μέσα από το κομματικό κάστρο». Αντιθέτως όμως με την αυθεντική ιστορία, η τακτική και ο σχεδιασμός της επίθεσης ήταν δοσμένα στον εχθρό, φόρα παρτίδα εξ αρχής και για 3 χρόνια. Στάθηκε αδύνατο ωστόσο να την ανακόψει· με τους αντιπροσώπους βγαίνοντας απ’ το αλογάκι να παραμένουν αόρατοι· αόρατοι σε αυτούς που δεν μπορούσαν να τους δουν, στον ‘μιντιακό φακό’, στην πραγματικότητα που αυτός διαμόρφωνε.
το επιβεβαίωνε και ο νεοεκλεγμένος, ο ειρμός του οποίου συντονιζόταν τώρα, τυχαία, με αυτόν του Λουκά,
- …το ξύλινο αυτό αλογάκι άλωσε την απόρθητη κομματική κυριαρχία… και αφήστε τους έως τώρα δήθεν ανεξάρτητους. Ωστόσο, θυμίζω, το ορίτζιναλ ξύλινο αλογάκι, αφού έκανε τη δουλειά του, παραδόθηκε στην πυρά· καυσόξυλο και κάρβουνα στα επινίκια φαγοπότια, … ή περίπου έτσι.
- τι θέλετε να πείτε ;
- τίποτα παραπάνω από αυτό που λέει και η ‘ηθική’ σε μια γραμμή. Οι ΑΠ είναι το όχημα, όχι ο προορισμός.
τον διέκοψε το κινητό,
- έλα Λουκά! Τραβήξου στο δημαρχείο! Τώρα!
- στο ‘σπίτι του δήμου’, εννοείς.
- ωωω παπάρας που ‘σαι,… ναι! αυτό!, …τώρα όμως!
…η οθόνη στον υπολογιστή ήταν στο φόλντερ- αόρατες πόλεις, υποφόλντερ- τέχνες “art-ος και θεάματα”, λίγο πριν το σκρινσέηβερ με την αόρατη γραμμή εμφανισθεί.
μύρων ευομίδης
…συνεχίζεται
ελεύθερο προς αναπαραγωγή, διακίνηση.
εάν αυτό συμβεί, παράκληση να διατηρηθεί το fomat του
(μέγεθος γραμμάτων, κενά, χρωματισμός κλπ.)
